Rzetelnie o małym dziecku
Ostatni z cyklu trzech wpisów na temat neofobii żywieniowej dotyczy jej potencjalnych konsekwencji i specjalistycznego wsparcia w tym zakresie. Na początek jednak przypominamy najczęstsze zachowania i postawy dzieci związane z neofobią żywieniową: Jeśli niechęć do jedzenia trwa zbyt długo… Przedłużający
Poranek. Żłobkowa szatnia. Zdenerwowana mama szybko i w napięciu rozpina kurtkę Jacka. Chłopiec stoi bez ruchu, jakby nieobecny, szarpany zniecierpliwionymi ruchami mamy. Niby nic się nie dzieje, ale wzbudza to niepokój wychowawczyni… Czy i jak zareagować? Czy to już krzywdzenie?
W tym szczególnym czasie zapraszamy do refleksji nad – potrzebną teraz nam wszystkim – cierpliwością… Małe dziecko może niewiele wiedzieć o świecie, ale zdaje się być urodzonym ekspertem w testowaniu… cierpliwości opiekunów. Możesz się więc spodziewać, że Twoja cierpliwość będzie
Maluchy eksperymentują z gliną i wodą. Tereska buduje skomplikowane drogi wodne przy użyciu plastikowych klocków. Jej młodsza koleżanka – Lena – przygląda się temu w milczeniu. – Co robisz, Teresko? – pyta wychowawczyni. – Woda płynie szybko! Wkładając rękę do
Dwuletnia Stefania nie zamierza przebrać się w uroczą, różową piżamkę w groszki, z cukierkową naszywką z przodu. Stanowczo woła: nie moje! I ucieka w najdalszy kąt sali. Krzyczy, płacze, tupie nogami. Wychowawczyni próbuje podejść bliżej dziewczynki. Stefania wyciąga rączki tak,
Ania siedzi w piaskownicy. Kopie dołek żółtą łopatką. Nagle widzi, że Kacper usypuje górę piasku, używając zielonej łopatki. Ania wstaje, podchodzi do kolegi i próbuje wyrwać mu jego łopatkę. Chłopczyk protestuje. Wychowawczyni próbuje załagodzić sytuację, ale Ania jest ogarnięta tak
Helenka podczas zajęć plastycznych rysuje na zaproszeniu dwie mamy. Dzieci z ciekawością oglądają jej pracę i dopytują, dlaczego ma aż dwie mamy. Dziewczynka wyjaśnia, że jedna mama to jej mama, a druga mama to nowa żona taty, ale jest miła
W grupie dwulatków dzieci malują za pomocą małych gąbek. Wychowawca siedzący przy jednym ze stolików z trojgiem dzieci zachęca je (a przynajmniej tak mu się wydaje) do pracy mówiąc: Świetnie! Brawo! Super wam idzie! I teraz pojawia się wątpliwość co
To pierwsze dni Zosi oraz Franka w żłobku. Franek siedzi w kącie sali, czujnie obserwując otoczenie, jest spięty, widać, że czuje się niepewnie. Zosia natomiast biega po całej sali, ogląda każdą zabawkę, popycha dzieci, nie chce usiąść nawet na chwilę…
Częste rozmowy dorosłych z najmłodszymi dziećmi są kluczowe dla ich rozwoju językowego (1). Dlatego też jakość codziennych doświadczeń dzieci w żłobku w dużej mierze uzależniona jest od kompetencji wychowawców do nawiązywania wartościowych interakcji z podopiecznymi, którym towarzyszy werbalna komunikacja.